436. oxumayın. sadəcə özüm üçün yazıram -* zəif, mamauşağı və küçə görməyən uşaq idim. belə uşaq olar ala? olmaz. uşaq dava edər, döyülər nə bilim yıxılıb ayağını incidər, qapıçı olar, top buraxanda götünə təpik dəyər. anam mənə küçəyə belə çıxmağa icazə vermirdi. bütün uşaqlara tərbiyəsiz, axmaq, gerizəkalı deyirdi. hər gün ikiyüz dəfə sorğu-sual edirdi hansı dərsdə hansı hərəkəti etmişəm, kimlə söhbət etmişəm deyə. mən uşaq idim ancaq o boyda 6-7 ildə heç kimlə söhbət etməmişdim. bir neçə vaxt sonra məktəbdə məni "qız" deyə çağırmağa başladılar. düz idilər? bilmirəm ancaq ağlamaq istəyirdim. ağlamaq üçün məktəb-ev arasında yolu uyğun görmüşdüm ancaq məktəbdən-evə, evdən-məktəbə düz 9 cu sinifə qədər məni anam aparıb-gətirirdi. anam mən nə qədər tək qalsam o qədər mükəmməl olacağımı fikirləşirdi ancaq daha da pis oldu. heç danışmadığım üçün bir müddət sonra buna alışdım, 16 yaşımda evimizin ətraf iki-üç küçəsindən başqa heç yeri tanımırdım. bir yandan məktəbdə aşağılanırdım ancaq heç birində günah görmürəm. düzgün böyüdülməyən mən idim, atam bildiyiniz klassik bakılı balası idi. bakılı olmayan heç kimi bəyənməmə, hamını aşağılama, bakı bizimdi zeyniyyəti. ulan beş nəsil əvvəl bəlkədə dünyanın o tayından köçüb gəlmişdik ancaq adam bakını əbədi vətəni seçmişdi. yəni adam o rayonludu onunla dost olma deyirdi, o oralıdı nə bilim onlar mədəniyyətsizdi, bu buralıdı onlar savadsızdı və s. və s. fransaya gedib özümə fransız dost tapmalı idim anlaşılan. sözümüzün canı nə qədər bərbad uşaqlıq keçirməyim deyildi. etiraf etmək istədiyim şey də bu deyil. bir gün məktəbdə uşaqlardan biri ilə mübahisə düşdü. mübahisə? daha doğrusu o söydü mən qulaq asdım, danışmadım. bu əsəbləşdi dedi dərsdən sonra görüşərik. yenə susuram, bir yandan yumruq necə atıla bilər deyə düşünürəm. bir yandan anamın mənə dava edənlərin vəhşi olduğu, atamın isə vəhşilərin kəndçi olduğunu demələri yadıma düşür bir yandan döyülmək istəmirəm. zəng vuruldu, hamı çıxıb mən çıxmıram. gözlərim dolub, toxunsan hönkür-hönkür ağlayacam. uşaq qapıdan içəri baxıb çıxmağımı istədi və onsuz çıxmasam burda döyüləcəm deyə fikirləşib ayağa qalxdım. bütün sinif yığılmışdı. uşaq mənim yaxamdan tutub divara itələdi, bütün məktəb başımıza toplaşdı. elə bilirdilər mən də hamı kimi vuruşan uşağam, indi birini ilişdirəcəm o birisinin üzünə. ancaq heçnə etmədim. bu mənim titrədiyimi görüb geri çəkildi və üzümə şillə ilişdirdi. o şillənin üzümə dəyməsi ilə hönkür-hönkür ağlamağım bir oldu. hamı gülür mən ağlayıram. o gün möcüzə olmuşdu və qonaq gəlmişdi. anam məni evə aparmaq üçün məktəbə gəlmədiyindən ağlaya-ağlaya evə qədər getdim ancaq evdə heçnə bəlli etmədim. o gündən sonra bütün məktəb mənim kişi olmadığımı, orta bir yerlərdə olduğumu düşünməyə başladı. belə